Αν ξεκινήσουμε από την ετυμολογία της λέξης που περιλαμβάνει τους όρους εαυτός και πεποίθηση μπορούμε να αποδώσουμε την εξής σημασία: την πεποίθηση που έχουμε για τον εαυτό μας, δηλαδή το πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας. Η αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας μπορεί να είναι είτε θετική είτε αρνητική.
Οι παρακάτω σκέψεις αποτελούν αποτέλεσμα του εσωτερικού διαλόγου ενός έφηβου:
"Είμαι τρελός…. Δεν ξέρω γιατί…. Μερικές φορές ξυπνάω και νιώθω σαν να έχω τρελαθεί… άλλες ημέρες αισθάνομαι εξαντλημένος, να «σέρνομαι".. Δεν μου αρέσει καθόλου. Δεν νιώθω καλά…. Εύχομαι να μην έχω τρελαθεί… δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου».
Ο Walter Toman το 1976 ανέφερε το εξής: « …πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο σημαντικό μεμονωμένο δεδομένο από το να γνωρίζεις την οικογενειακή σειρά των ανθρώπων στις παρούσες και παρελθούσες γενεές…».
γράφει η Ιωάννα Κιόχου, Ψυχολόγος
Σήμερα πιο πολύ από ποτέ οι γονείς βρίσκονται σε σύγχυση σχετικά με το ρόλο τους . Από τη μία οι ίδιοι μεγάλωσαν ίσως σε μια πιο αυταρχικού τύπου κοινωνία όπου ισχυρός μέσα στο σπίτι ήταν ο πατέρας και μετά η μητέρα, ενώ τα παιδιά έπρεπε να υπακούουν.
γράφει η Κιόχου Ιωάννα, Ψυχολόγος
Η λέξη παραμύθι προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη «παραμύθιον» που σήμαινε παρηγοριά, ανακούφιση, ενθάρρυνση» ενώ αργότερα έλαβε και τη σημασία της φανταστικής ιστορίας που αποσκοπούσε στο ίδιο αποτέλεσμα.( Μαλαφάντης, 2011).
Παραμύθια συναντάμε σε όλους τους πολιτισμούς της γης, έχουν περάσει από γενιά σε γενιά και επιτελούν σημαντικό ψυχαγωγικό και εκπαιδευτικό ρόλο. Οι Ελληνόφωνες είμαστε τυχεροί γιατί διαθέτουμε πλούσια αλλά και αξιόλογη συλλογή μύθων και παραμυθιών και από πολύ νωρίς θα πρέπει νε φέρουμε σε επαφή τα παιδιά μας με αυτόν τον πλούτο.
γράφει η Έλενα Φραγκούλη, Ψυχολόγος, Ειδικευόμενη συστημική-οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια
Ένα από τα καίρια ζητήματα που απασχολούν καθημερινά τους γονείς είναι πώς να βοηθήσουν τα παιδιά να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους. Πολλοί μπορούν να δώσουν τη συνταγή ενός υπέροχου γονέα προτού αποκτήσουν δικά τους παιδιά. Το να ζεις όμως, με πραγματικά παιδιά μπορεί να σε κάνει να ανακαλέσεις πολλές από τις προηγούμενες πεποιθήσεις σου.
γράφει η Ιωάννα Κιόχου, Ψυχολόγος
Τα παιδιά με επιθετική συμπεριφορά συχνά παραπέμπονται σε ψυχολογικές υπηρεσίες για διάγνωση και θεραπεία. Αυτού του είδους τα παιδιά κάνουν τους γονείς, τους δασκάλους και τα άλλα παιδιά να υποφέρουν. Πολλές φορές είναι και τα ίδια γεμάτα άγχος και απογοητεύσεις και κάνουν τελικά με την επιθετική τους συμπεριφορά ζημιά στον ίδιο τους τον εαυτό.
γράφει η Ιωάννα Κιόχου, Ψυχολόγος
Όλα τα παιδιά εκδηλώνουν φόβους κάποια στιγμή στη ζωή τους, και το στάδιο αυτό θεωρείται φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξής τους. Είναι το συναίσθημα που βιώνει κάποιος ενόψει επερχόμενου κινδύνου. Τον πυροδοτεί μια απειλή από το περιβάλλον, μια σύγκρουση στόχων ή έλλειψη πόρων. Χάρη στο φόβο, ο οργανισμός τίθεται σε κατάσταση ετοιμότητας για την αντιμετώπιση της απειλής, του κινδύνου. Στην ήπια έκφανσή του εκδηλώνεται ως επιφυλακτικότητα, ενώ στην πιο έντονη μορφή του μετατρέπεται σε τρόμο και πανικό.
γράφει ο Γιάννης Τσιτσιβός, Εργοθεραπευτής
Δυσκολεύομαι να τα πω ! Ποια; Αυτά τα όμορφα λόγια! Αν ήταν χρώματα οι λέξεις και μ` έναν τρόπο μαγικό το κάθε χρώμα που θα άγγιζα από όσα είναι στο δωμάτιο σωρό… Κάθε μου λέξη θα ζωγράφιζε τον ουρανό!
Γράφει η Ιωάννα Κιόχου, Ψυχολόγος
Η ντροπαλότητα ή συστολή είναι το συναίσθημα ανησυχίας, έλλειψης άνεσης ή αμηχανίας ειδικά όταν κάποιος βρίσκεται κοντά σε άλλους ανθρώπους. Εμφανίζεται συχνά σε καινούριες καταστάσεις ή με αγνώστους ανθρώπους. Μπορεί να είναι χαρακτηριστικό παιδιών με χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Ατομικά - Εξατομικευμένα προγράμματα