Γιατί διστάζω

γράφει ο Γιάννης Τσιτσιβός, Εργοθεραπευτής

Δυσκολεύομαι να τα πω ! Ποια; Αυτά τα όμορφα λόγια! Αν ήταν χρώματα οι λέξεις και μ` έναν τρόπο μαγικό το κάθε χρώμα που θα άγγιζα από όσα είναι στο δωμάτιο σωρό… Κάθε μου λέξη θα ζωγράφιζε τον ουρανό!

Όχι τον έξω ακόμα ουρανό! Μα αυτόν, το ζωγραφισμένο που βλέπω στο δωμάτιό μου, λίγο πριν κοιμηθώ. Εκεί όταν είμαι μόνος, μπορώ πιο εύκολα να τα πω. Ενώ στο λούνα παρκ…

Ένα απόγευμα πήγαμε με το αυτοκίνητο όλοι μαζί ! Όταν κατεβήκαμε απ` το αυτοκίνητο, βρήκαμε κάποιους φίλους του μπαμπά μου.

«Ουφ, πάλι συστάσεις σκεφτόμουν». Κρύος ιδρώτας με έπιασε όταν κατάλαβα ότι έπρεπε να πω το όνομά μου!

«Ξεκινάει το όνομά μου όπως το λούνα παρκ» σκέφτηκα

- Πώς σε λένε μικρέ; με ρώτησε ο ένας φίλος του μπαμπά

«Λλλλλλ..» να παλεύω να το πω. Εκείνη τη στιγμή με διέκοψε ο μικρότερος αδελφός μου, ο Μίλτος

- Λούνα παρκ ! φώναζε, έδειχνε και χοροπηδούσε τόσο πολύ που αν είχε κάτω από τα πόδια του ένα τραμπολίνο, σίγουρα θα πεταγόταν στο διπλανό τσίρκο που έδινε παράσταση! Ίσως πάνω σε έναν ελέφαντα που όταν θα `νιωθε κάτι ξένο πάνω του, μπορεί να τον πέταγε με την προβοσκίδα του πάνω σε καμιά μαϊμού που θα έτρωγε την μπανάνα της αμέριμνη, λίγο πριν βγει στη σκηνή για το επόμενο νούμερό της!

Πάω πάλι εγώ να ξεκινήσω, πετάγεται η μεγαλύτερη αδελφή μου, η Σωτηρία η στρουμπουλή.

- Λουκουμάδες πω πω! Πάμε γρήγορα πριν τελειώσουν και τραβούσε τον μπαμπά απ` το χέρι. Μετά απ` όλα αυτά σφίγγω τις γροθιές μου, χτυπάω τα πόδι μου δυνατά κάτω, βάζω τα δυνατά μου και φωνάζω

- Λλλλλουκά με λένε. «Επιτέλους το `πα» σκέφτηκα.

- Πολύ ωραίο όνομα, μου απάντησε ο ένας φίλος του μπαμπά, ο ψηλότερος με το μουστάκι και τα αραιά μαλλιά. Εγώ χαμογελούσα κουνώντας το κεφάλι μου, χαρούμενος που τα `χα καταφέρει. Εκείνη τη στιγμή, στο λούνα παρκ πέρασε ένας κλόουν. Θα πήγαινε μάλλον στο τσίρκο.

Η Σωτηρία, όταν τον είδε, φώναξε «Κλόουν, κοιτάξτε Λουκά ,Μίλτο!». Ο Μίλτος φώναζε χαρούμενος «Κλόουν, κλόουν». Εγώ, παρόλο που τα `χα καταφέρει πριν, βλέποντας γρήγορα τον κλόουν να περνά από μπροστά μου, δίστασα. «Γιατί διστάζω;» μονολογούσα απογοητευμένος λίγο πιο πέρα. Ίσως αν περπατούσε πιο αργά, να τα `χα καταφέρει. Ενώ σκεφτόμουν αυτά, καπνός και μυρωδιές απ` τα λουκάνικα που έψηναν λίγο πιο πέρα δεν είχαν αφήσει αδιάφορο κανέναν και ιδίως τη Σωτηρία.

Άκουσα τότε μια φωνή να λέει ρυθμικά

-Πωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπωπω πω……….. Μέσα στους καπνούς κάποιοι χόρευαν και γελούσαν. Δυσκολεύεται να τα πει γιατί στο τέλος είπε Τι καημός;!

«Το λέει όμως με ρυθμό!» σκέφτηκα

Όταν ρώτησα μετά το μπαμπά και τη μαμά, μου είπαν ότι ήταν ένα τραγούδι που είχε πλάκα.

- Πλάκα;! Δηλαδή γιατί δεν τραγουδά και δε χορεύει η κυρία που μου λέει να πω «παπί» κι εγώ λέω «παπαπαπαπί;» Μήπως να κρατούσα στο χέρι ένα ντέφι και να το τραγουδούσα κι εγώ; Ή να το έλεγα στον ελέφαντα, στη μαϊμού και στα άλλα ζώα του τσίρκου και να μου έλεγαν και αυτά “Τι καημός” ! επειδή είναι φυλακισμένα μια ζωή στο τσίρκο;!

Προχωρούσαμε και σιγοτραγουδούσα «Πωπωπωπωπωπω…… πωπωπω»

Ναι, το φαντάζομαι ότι μια μέρα θα τα πω. Παιδί είμαι! Να μη φαντάζομαι κι εγώ; Πολλές φορές χαζεύω τα αυτοκίνητα στο δρόμο που πηγαίνουν πάνω κάτω συνεχώς, χωρίς να σταματούν. Αν τύχει και περάσει μπροστά ένα αυτοκίνητο αργό, αλλάζει όλη η κυκλοφορία. Από γρήγορα, όλοι πάνε αργά. Μου φαίνεται ότι μοιάζω λιγάκι με το αυτοκίνητο αυτό! Που ο οδηγός του αργεί να ξεκινήσει και να φύγει.

Αχ αυτή η αρχή! Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, άκουσα ένα απόγευμα να λέει ο καθηγητής στο μεγάλο μου αδερφό που προετοιμάζεται για τις εξετάσεις. Ίσως αυτό να τον βοηθάει. Αυτό χρειάζομαι κι εγώ! Κάποιος να με χτυπήσει στην πλάτη για να φύγουν με όχημα τα λόγια μου. Να, όπως χτυπούσε απαλά το Μίλτο στην πλάτη η μαμά όταν ήταν μωρό, αφού είχε πιει το γάλα του! Φαίνεται όμως ότι δεν είναι τόσο απλό. Γιατί αν ήταν έτσι δε θα με πήγαιναν σε μια κυρία. Αυτή η κυρία με βοήθησε πολύ, γιατί όταν μου έλεγε να παίρνω αναπνοές, έφευγαν με όχημα τα λόγια μου! Στην αρχή με δυσκόλευε αλλά μετά το συνήθισα.

«Μίλα με ρυθμό Λουκά» μου έλεγε. Επίσης, πηγαίναμε και σε μια άλλη κυρία που με βοηθούσε με άλλο τρόπο. Είχα πια αυτοπεποίθηση. Με τον καιρό δε με ένοιαζε τι λέγανε για μένα οι άλλοι. Έτσι λιγότερο διστάζω να τα πω! Όχι μόνο στου δωματίου μου τον ουρανό, αλλά έξω στο μεγάλο ουρανό.

Ποια; Αυτά τα όμορφα λόγια!


Κείμενο που αναφέρεται στις δυσκολίες των παιδιών με τραυλισμό και στην ανάγκη λογοθεραπευτικής παρέμβασης και ψυχολογικής υποστήριξης.